نترس تا بتوانی

بسم الله الرحمن الرحیم

«شریف‌سَت» نامِ ماهواره‌ای بود که در همان ابتدای آمدن تفکری دیگر روی ماهواره‌بر نصب شد و بنا بود پرتاب شود.¹

روی سکو هم رفت.

پیام دادند که اگر بیندازید، فلانتان می‌کنیم! یک ترس.

همان‌جوری از روی سکو جمع‌کردند بردند توی انبار!

دانشجو بود که گریه می‌کرد. صد و پنجاه نفر از دانشجویان ارشد، دکترا و اساتید دانشگاه در این پروژه درگیر شده بودند.

***

الان اسم ماهواره را عوض کرده‌اند به «دوستی» که مبادا سایه‌ی تحریم‌ها که الان، کم هم نشده، اتفاقی برایش بیفتد.²

کلی دانشجو معلوم نیست کجا رفته‌اند.

می‌خواهند دوباره پرتاب کنند؛ اسمش بشود پیشرفت علمی!

آن موقع چه بود پس؟!

***

بگذار لااقل یک دعا کنیم.

خدا به مسئولان، وزیران مخلص و نترس آن دوران طول عمر با برکت و با عزت بدهد.

پیشرفت را به فشارهای خارجی، گره نزدند.

***

یادم آمد یک کسی که می‌گفت: «همه‌ی مسئولیت برجام با من است.»

تیتر روزنامه هم شد.

زیرنویس:

1. تفکری که هر مخلصی را در هم می‌کوفت؛ همان زمانی که مدیران دانشگاه‌ها مطابق وعده‌ی آن تفکر به شکل کاملا غیراتوبوسی تغییر می‌کرد.

2. احتمالا نزدیک به این مضمون که هر کاری کنید، ما پای دوستی هستیم!

ترس؛ و گناه کن!

ببین