بسم الله الرحمن الرحیم
بدون شرح
پ.ن: البته ان شاء الله بعید است ما دست از بلاگ‌نویسی برداریم!
# بی‌برچسب
۱
۱۲ بهمن ۰۱ ، ۱۶:۴۲
بسم الله الرحمن الرحیم
بدون شرح
پ.ن: البته ان شاء الله بعید است ما دست از بلاگ‌نویسی برداریم!
بسم الله الرحمن الرحیم
وبلاگ‌نویسی هدف می‌خواهد. البته شاید باید گفت هر کاری هدف می‌خواهد!
ولی «تمرین نویسندگی»، «ارتباط متنی با دوستان»، «آرامش روح و روان بر اثر تولید و انتشار متن» و ...، شاید اهدافی باشند که کسی بتواند براساس آن‌ها نویسندگی با وبلاگ را آغاز کند.
اما نوشتن از مسائل شخصی و زندگی شاید هیچ وقت برایم جذاب نبوده و نیست.
جدیدا به ویراستی رفتم. طبق چارچوب‌های پیام‌رسانی، ویراستی جزء «پیام‌رسان‌های متن‌محور» و «ریزبلاگ‌ها» محسوب می‌شود.
برای کسانی که در مسیر بلاگ‌نویسی بودند شاید نوشتن در این نوع پیام‌رسان‌ها بخشی از آرامش بلاگ را منتقل کند.
و باید بگویم، توئیتر برایم فضای مطلوبی نیست. میدان حمله‌ی اخبار و وقایع با ربط و بی‌ربط!
و در آن یا انسان حس غربت و تنهایی دارد، یا حس تهاجم و مبارزه.
ولی در ویراستی فعلا آرامش‌داریم.
و من الله التوفیق
بسم الله الرحمن الرحیم
یکی هست خیلی استعداد این را دارد که از برج آزادی خودش را بیندازد پایین!
بهش رأی بدهیم یا نه؟
الگوی مردم محسوب می‌شود یا نه؟
پ.ن: چرا هم‌دیگر را درست هدایت نمی‌کنیم؟
بسم الله الرحمن الرحیم
از قرائن و شواهد
متوجه شدیم، بعضی از مسئولین خاص دولتی،
آن هم نه در دولتی که چهار یا پنج آدم نفوذی به طور علنی در آن شکار شده است؛
بلکه برخی از دولت‌ها در کشورهای دوردست، از پخش سریالی در تلویزیون، تنشان لرزیده است.
بسم الله الرحمن الرحیم
برخی تروریست‌ها تفنگ ندارند، بلکه میکروفون و دوربین به‌دست دارند و در شبکه‌های پر از وهم و دروغ خود، حتی حاضر به محکوم‌کردن شهادت مظلومانه‌ی مسلمانان در مسجد نیز نیستند.
پانویس: روز مظلوم بر ظالم بسیار سخت‌تر از روز ظالم بر مظلوم است.
فرقی نمی‌کند فلسطین باشد.
پنجاه‌وهشت تا شصت‌وهشت در ایران باشد.
فتنه‌ی هشتادوهشت ایران باشد.
کشتار مسلمانان در بوسنی هرزگوین باشد.
پرتاب موشک به سمت هواپیمای مسافربری باشد.
حمله به افغانستان یا عراق باشد.
هشت سال تحمیل جنگ به سوریه باشد.
وقایع تروریستی در اهواز باشد.
یا واقعه‌ای در یک مسجد باشد.
از خدا انتقام عاجل طلب می‌کنیم.
ای خدای عزیز، انتقام یک تاریخ را برسان.
بعضی اوقات به این فکر می‌افتم که آدم باید نسبت به وقایع دنیا دستش را بگذارد جیبش و از کنار خیابان آن چشم به راه قدم بزند.
شاید باید دوید.
وَلَا تَقُولَنَّ لِشَیْءٍ إِنِّی فَاعِلٌ ذَلِکَ غَدًا؛
إِلَّا أَن یَشَاء اللَّهُ،
وَاذْکُر رَّبَّکَ إِذَا نَسِیتَ وَقُلْ عَسَى أَن یَهْدِیَنِ رَبِّی لِأَقْرَبَ مِنْ هَذَا رَشَدًا.
سوره کهف
آیات 23 و 24
+ شاید یکی از دلایل نرسیدن به نتیجه، همین باشد!
ندا آمد خودت باش!
بعدانوشت :: یک چیزی در مایه‌های نفس سرزنشگر می‌گوید خودت باش. یک چیزی مثل نفس امرکننده احتمالا برعکسش دستور می‌دهد. چه کار کنیم؟
اگر یکی از این شب‌ها را برای خدا زنده می‌کردیم که الان وضعمان این نبود!!!