بسم الله الرحمن الرحیم
احساس تنهایی می‌کنیم.
برای این است که درست عمل نمی‌کنیم.
نمی‌شود که هر کاری می‌خواهی بکنی.
بعد انتظار هم داشته باشی به سراغت بیایند.
«ما را از شیعیان دور نگه نمی‌دارد، مگر اعمال و رفتارهای آنان که به ما می‌رسد و برای ما ناخوشایند و دور از انتظار است.»
بسم الله الرحمن الرحیم
این فرهنگ مسخره از کجا آمده که باید از همه چیز پول در بیاوریم؟
و برای هر چیزی باید تصدیق یا لایسنسی داشته باشیم.
خدا فرهنگ ما را از این بلیات دور کند که اگر بخواهد می‌تواند ما را نیز این چنین بگرداند.
ان شاء الله امسال سال گشایش‌ها باشد.
سالی که هر یک از ما بتوانیم در بالابردن رونق تولید اقتصادی نقش ایفا کنیم.
بسم الله الرحمن الرحیم
ما مردم عزیزتر از جان خود را وارد چه صحنه‌هایی می‌کنیم؟
راهی که به سعادت ختم می‌شود یا راهی که معلوم نیست پایه‌های آن چیست و به چه سمت و سویی می‌رود؟
آیا سرگرمی‌هایی را برای ملت خود تجویز می‌کنیم که آن‌ها را به سمت خیر و رشاد سوق نمی‌دهند؟
آیا اگر یک فردی یک بیان سعادت‌بخشی از منبع حق و حقیقت بیان کند، مردم کف‌بر می‌شوند، چهارستاره می‌دهند و برای امتی واحد برای احیای امر موعود قیام می‌کنند؟
و یا کاری می‌کنیم که می‌گویند خیلی ما ذکر شنیده‌ایم و الان یک چیزی بگو سرگرم شویم؟!
ب.نوشت: خداوند متعال بساط به‌لهوکشاندن و بازیچه‌گرفتن مردم ملت‌ها به دست سیاست‌مداران فرهنگی تاریک‌خانه‌های جهان را بر هم خواهد زد.
بسم الله الرحمن الرحیم
آرام نمی‌گرفت.
در صحنه‌ها حضور مؤثر داشت.
از این طرف به آن طرف می‌رفت. خودش یک سپاه بود.
هم‌زمان هر جا گره‌ای پیدا می‌شد، نور می‌انداخت و با بیان، گره‌ها را باز می‌کرد.
در آن فضای غبارآلود فضا به شکلی بود که کسانی که دچار التهاب و تردید می‌شدند، پیش او می‌رفتند.
در مقابلِ جبهه‌ی دورویی از دشمنی و تحریف و مکر و حیله در روزهای صفین، گره‌گشای امیرالمؤمنین علیه السلام بیش از نود سال داشت!
بسم الله الرحمن الرحیم
برخی تروریست‌ها تفنگ ندارند، بلکه میکروفون و دوربین به‌دست دارند و در شبکه‌های پر از وهم و دروغ خود، حتی حاضر به محکوم‌کردن شهادت مظلومانه‌ی مسلمانان در مسجد نیز نیستند.
پانویس: روز مظلوم بر ظالم بسیار سخت‌تر از روز ظالم بر مظلوم است.
فرقی نمی‌کند فلسطین باشد.
پنجاه‌وهشت تا شصت‌وهشت در ایران باشد.
فتنه‌ی هشتادوهشت ایران باشد.
کشتار مسلمانان در بوسنی هرزگوین باشد.
پرتاب موشک به سمت هواپیمای مسافربری باشد.
حمله به افغانستان یا عراق باشد.
هشت سال تحمیل جنگ به سوریه باشد.
وقایع تروریستی در اهواز باشد.
یا واقعه‌ای در یک مسجد باشد.
از خدا انتقام عاجل طلب می‌کنیم.
ای خدای عزیز، انتقام یک تاریخ را برسان.
بسم الله الرحمن الرحیم
یک اشتباه چقدر می‌تواند مهلک باشد.
خدا را شکر می‌کنیم که خودش درست می‌کند لااقل.
بسم الله الرحمن الرحیم
آیا با دیدن یک یا دو خبر ناامید کننده می‌توانیم یک نسبت کلی و عمومی به همه بدهیم؟
آیا در تحلیل اتفاقات داخل یک جامعه‌ی اسلامی نقش افراد و میزان خدمت افراد یکسان است؟
آیا در تحلیل رفتار افراد، تحلیلِ فردی می‌تواند ما را به نقطه‌ی قابل اتکایی برای عمل برساند؟
***
گاهی اوقات اشتباه از ناحیه‌ی خود ماست. و اگر انتخاب درست‌تر و با دقت‌تری داشتیم بعضی مشکلات رقم نمی‌خورد.
ولی اگر از این هم بگذریم، یک زاویه‌ی مهم‌تری هست که ما توجه نمی‌کنیم.
این که دوران مکه با مدینه تفاوت‌های فراوان و جدی دارد.
دوران مبارزات طاغوت جمعیت‌های مؤمنین پراکنده است. به راحتی نمی‌توانند با هم ارتباط بگیرند و تحت فشار و اعمالِ سخت‌ترین شکنجه‌ها هستند. یا در تبعید و یا در شکنجه و یا تحت فشارهای مختلف قرار می‌گیرند. در این شرایط مناسبات یک جور شکل می‌گیرد.
در دوران پس از انقلاب، جمعیت‌های مالامال از اطراف و اکناف ایران برای زیارات مشاهد مشرفه حاضر می‌شوند. در ماه‌های محرم و صفر یک جور، در دوران شادی ائمه به سرور، و در ماه مبارک رمضان طوری دیگر در اعتکاف‌ها و مراسمات شرکت می‌کنند. و زمانی که مناسبات تقویمی دین در متن کارهای مردم قرار می‌گیرد؛ مناسبات شکل دیگری است. آسیب‌ها شکل دیگری دارند.
آسیب‌های دوران مکه، از جنس تقابل کفر و ایمان، ایمان به دنیا و آخرت، ایمان به خدا و پیامبر، صبر و استقامت مقابل ظلم و استضعاف و مبارزه‌ای برای جلوگیری از نابودی «هر» جلوه‌ای از حق و حقیقت دنبال می‌شود. و مؤلفه‌های دینی به شکل جمع و جور خودش را نشان می‌دهد.
ولی در دوران مدینه شرایط فرق می‌کند. بروز و جلوه‌های حق و قسط عمومی می‌شود. انفاق جایگاه ویژه‌ای پیدا می‌کند. جهاد به معنای قتال متن حرکت‌ها قرار می‌گیرد. صف‌بندی‌های مؤمنین و کفارِ خارج از مرزها آشکار است. دورانی که زینت دنیا و آخرت سبب فتنه و بروز عوامل گوناگون می‌شود. تکالیف جلوه‌های مختلف پیدا می‌کنند. این که چقدر قسط اقامه شود به حضور همه‌ی افراد با هم مرتبط است. این که چقدر قیام کنند به قسط در معنای اجتماعی آن. جایگاه امامت به جلوه‌های جدیدتری خودش را نشان می‌دهد. این مسیر دنباله‌ی قطعی دوران مکه است.
دورانی که عده‌ای با جریان حق کنار نمی‌آیند اما ظاهر را حفظ می‌کنند.
ارتباطات خودشان را حفظ می‌کنند.
خط خبری خودشان را به شکل واضح در جامعه طرح می‌کنند.
از هر موقعیتی برای کارشکنی و تابوشکنی بهره می‌برند.
مؤمنین و نبی را اذیت می‌کنند.
در ترویج فساد و بی‌بندوباری برنامه دارند.
به تحریف اصول اصلی انقلاب دست می‌زنند.
با جریان خارج از مرزهای انقلاب ارتباط برقرار می‌کنند و قول و قرار دارند.
می‌گویند به افراد دور رسول جامعه انفاق نکنید تا وقتی که پراکنده‌شوند.
و نیز در هر فتنه‌ای نقش ایفا می‌کنند و به عبارتی با سر در فتنه‌ها فرو می‌روند.
ولی
همچنان نام مقام معظم رهبری و در اصل شهادت به رسول الله بودنِ فرستاده‌ی خدا از دهانشان نمی‌افتد که همه فکر دیگری درباره‌شان نمی‌کنند.
ولی در واقع جز دروغ نمی‌گویند. (و الله یشهد انّ ...)
طبیعتا مناسبات این دوران فرق دارد.
اگر در دوران مکه تبعیت از خدا و انکار رسالت مسئله است.
در مدینه ولی بی‌تفاوتی به حدود الله و رسول مسئله است.
حتی رسالت رسول، هم مورد اتفاق است.
ولی سنگر مبارزات روی اذیت و آزار، ایجاد هزینه برای تقدم و تأخر در امر الهی؛ ایجاد خطوط خبری دروغ، دامن‌زدن و ایجاد شرایط ابهام و فتنه، و اعمال فشار به نبی جامعه پس از ایجاد فتنه‌ها و دنیاطلبی و اشرافی‌گری است.
جریان مؤمن جریانی است که سعی در حرکت و ایفای نقش در امر الهی و امر رسول دارد. و اگر لغزشی کند یا ضعفی داشته باشد، با استغفار و توبه مسیر را اصلاح می‌کند.
ولی جریان دیگر این گونه نیست. جریان دیگر اگر توبه هم کند، رسول الله هم برایشان استغفار کند؛ هفتاد بار هم باشد؛ گناهشان پاک نمی‌شود.
حتی اگر خدا و رسول از گروهی از آن‌ها درگذرند؛ گروه دیگری از آن‌ها در همین دنیا مستحق عذاب و چشیدن عذاب هستند.
وقتی شرایط پیچیده می‌شود، آخر را باید به اول شناخت.
مناسبات مکه و مدینه تفاوت دارد.
باید دید یک اتفاق دامنه‌ی عمل کدام جریان است.
ما در دوران حاکمیت اسلامی هستیم ولی اگر همچنان در مناسبات قبلی بمانیم و حساب همه را به حساب هم‌دیگر واریز کنیم؛ نمی‌توانیم وقایع را درست تحلیل کنیم.
نوشت: از خدا تحلیل درست و بصیرت، عمل به دانسته‌ها و صبر، و علم به مواضع حق و نیز تقوا می‌طلبیم.
بسم الله الرحمن الرحیم
بعضی نوشته‌ها معلوم است اگر نوشته‌شوند قرار است چه اتفاقی را رقم بزنند.
مثل برخی نوشته‌هایی که کافران و دشمنان خدا برای زندگی جوامع دیندار می‌نویسند.
ما می‌توانیم انتخاب کنیم که ولایت شاگردان آن‌ها را بپذیریم یا ولایت فردی دیگری را باور کنیم و برای آن تلاش نماییم.
بسم الله الرحمن الرحیم
وقتی ایمان در ایران جریان دارد هیچ قدرتی نمی‌تواند به این ملّت آسیب بزند و بلکه هیچ کسی توانایی تغییر حرکت او را نخواهد داشت.
عده‌ای از مستکبرین برای خود، در داخل و خارج هم قسم شده‌اند، که توانی که از ایمان نشأت می‌گیرد؛ با تحریفِ معنای ایمان از یک کشور مؤمن بگیرند.
یعنی ایمانی برایمان بسازند که با همه چیز جمع بشود.
ایمانی دروغین که محورهایش تغییر یافته است.
ایمانی که کار شیطانی می‌کند ولی خودش را حق می‌داند!
ایمانی که به شیطان نزدیک می‌شود ولی مشکلی حس نمی‌کند.
ایمانی که امان ندارد. امام نداشته باشد.
محوریت طراحی و عملیات این نقشه کسانی هستند که با هدف دشمنی و سرپیچی رسول در جلسات مخفیانه شب می‌کنند.
و با اجرای فعالیت‌های ناراحت‌کننده برای مؤمنین ظاهر می‌شوند.
به ساختار استکباری نزدیک می‌شوند و با آن‌ها مرز مشترک و برنامه‌ی مشترک تعریف می‌کنند.
در حالی که می‌دانند قسم دروغ می‌خورند.
و با قسم‌های پی‌درپی برای خود سپری می‌سازند تا مردم را از راه خدا دور کنند.
ولی بدون توجه به این که ایمان با یک سری چیزها جمع نمی‌شود و آن‌ها را پس می‌زند.
***
ایمان با یک سری چیزها جمع نمی‌شود و آن‌ها را پس می‌زند.
ایمان به خدا و روزی که بعدتر است، با اظهار دوستی و همکاری با این افراد جمع نمی‌شود. این مسئله‌ای جدی است.
اگر چنین اتفاقی بیفتد غلبه قطعی است.
