بسم الله الرحمن الرحیم
قدرت شیطان صفر است.
صفر مطلق.
یاعلی
نوشت: این به معنای دست کم گرفتن و یا خود را مبرا دانستن نیست. بلکه به معنای داشتن خداوندی است که با اتصال به او، دیگر دشمن هیچ و دقیقا هیچ کاری نمی‌تواند کند. خدا ما را لحظه‌ای به خود واگذار نکند.
بسم الله الرحمن الرحیم
و ما ادراک ما حسد؟
برخی مسائل را باید بلند بگوییم.
***
یک سری اتفاقات به صورت پنهانی و یک‌باره اتفاق می‌افتند. شاید وقایعی را در آن ابتدا حس کنیم. حرکت‌هایی را مشاهده کنیم و نشانه‌هایی را ببنیم؛ شاید هم اصلا خبر نداشته باشیم.
بعضی اوقات انسان حس می‌کند که پرده‌ای از سیاهی دارد زندگی‌اش را فرا می‌گیرد. محیط پیرامونی و یا امری صحیح که حیاتی است. دارد خوب پیش می‌رود ولی یک‌هو پشت سر هم مواجه با شرایط نابه‌سامانی می‌شود که دیگر دست ما نیست! شرایطی است که تاریکی می‌خواهد در آن امر فراگیر شود.
هر چه انسان بالا و پایین می‌کند که اشتباهش چه بوده؟ کجا خطا کرده؟ شاید متوجه بشود و اصلاح کند.
***
اما اوقاتی هست که یک سری افراد احساس تنگی می‌کنند. فکر می‌کنند دارید جایشان را تنگ می‌کنید. در حالی که دوست دارید کار کنند. چیزهایی هم حس می‌کنید ولی دقیق متوجه نمی‌شوید که ماجرا از چه قرار است. می‌گذرد. یک دفعه می‌بینید، یکی در میان برایتان حواله می‌آید. از راست و چپ. شاید هم تنها یک حواله‌ی سنگین باشد، اما خیلی سنگین می‌آید! دارید مسیر درست را می‌روید. یعنی می‌خواهید در مسیر حرکت کنید. اما نشد می‌آید توی کار! یادتان می‌آید که همان کسی که رو در رو احترام می‌گذارد رفته و کارت را پیچانده. حالا یا ظاهرا کارت دست اوست و پیچانده یا دخلی هم به او نداشته ولی رفته بدگویی کرده است. طوری که یا برکنار می‌شوید. یا دیگر نمی‌توانی ادامه دهید.
خوب؟!
جدی است؟ یعنی باید جدی بگیریم؟
نمی‌دانم. به نظر مهم نوع مواجهه است.
باید خیلی دقت کنیم.
شاید خیلی ترس داشته باشیم، نسبت به صفحه‌ها؛ نسبت به کارهای پنهانی؛ نسبت به برنامه‌های شیطانی؛
اگر چه ترسی ندارند، با وجود یک راه...
با وجود «پناه»...
***
یعنی باید بگوییم که پناه می‌بریم به ربّ مرزهای باریکی که در آن، کارها می‌خواهد درست شود ولی چیزی سعی می‌کند که نگذارد، یا درست است و یکی می‌خواهد آن را خراب کند.
نشانه‌هایی که یک سوی آن خیر است و یک سو نه.
از شر همه‌ی این‌ها پناه می‌بریم.
از شر همه‌ی چیزهایی که آن رب، خودش خلق کرده؛ به خودش پناه می‌بریم.
البته نباید اشتباه بشود؛ شرها را بزرگ نمی‌کنیم؛ بلکه پناه‌بردن به او را بزرگ می‌کنیم.
هم جدی است.
هم باید اقدام کرد.
راه حل این واقعا پناه بردن است.
پناه می‌بریم.
بسم الله الرحمن الرحیم
حداقل فهمیدیم کسی که بر همه‌ی امور غالب است، خودش خیرخواه است.
پ.ن: شکر خدا باز...
بسم الله الرحمن الرحیم
به موقف سوم انقلاب رسیده‌ایم.
آفرین به یکی از افراد خالصی که الان دارد خدمت می‌کند. یادم هست 5 سال پیش، این نکته را گفته بود ولی اصلا با واقعیات آن روز تطبیق نداشت. او از تاریخ تشیع می‌گفت و این که در تاریخ بعد از گذر از دوران مختلف، دوران خاصی هست که مؤمنین خودشان را باید برای آن آماده کنند.
البته الان که در نگاه کلان‌تری نگاه می‌کنیم، تطبیق داشت.
ولی گویا اصل حرف آن روز برای امروز باشد!
موقف تردید در حرکت...
این موقف از تهدیدات درونی محسوب می‌شود.
یعنی تهدیداتی که از درون یک «جامعه الهی» را دچار سایش می‌کند. در حالیکه سالم بود و قبل از آن داشت کارش را درست انجام می‌داد.
این که بعد از یک دوران کوتاه، برای فردی، این تصور پدید بیاید که ما داریم اشتباه می‌رویم و این را باید همه بدانند.
شاید یک روزی به خاطر بسیط بودن افکار، و غلبه احساس، این تهدید صرفا شکل پژمردگی داشته باشد یعنی صرفا ترس نسبت به این که نکند ما داریم اشتباه می‌رویم. و چه شد؟ مگر ما قرار نبود یک سمت دیگر برویم. در انقلاب مثل زمانی که آتش‌بس انجام شد و امام توقف جنگ را صادر کردند. همه انقلابیون ماندند که چه شد. یا ...
اما تردید عمومی، اگر ریشه‌ای دیگر داشته باشد خطرناک‌تر است. آن هم زمانی که دستگاه محاسباتی دچار آسیب و کجی شود. برای این که هیچ وقت یک آینه منحنی نمی‌تواند وقایع را درست نشان بدهد. وقتی شیوه استدلال، و دستگاه استدلال آسیب دید. اگر مسائلی از جنس شایعات و تکرار، ذهن را از صاف‌بودن خودش خارج کرد، این فکر دیگر جنس پژمردگی به خود نمی‌گیرد. می‌رود تا درو کند و کسی را باقی نگذارد.
دست‌زدن به هر وسیله‌ای برای اثبات یک باورِ نه لزوما واقعی، آفتی است که خود به خود ذهنی که دچار تغییر ساخت فکری شده است به آن دچار می‌شود.
هم «ماده» و هم «صورت» استدلال ضربه و آسیب می‌بیند. قواعد منطق که «صورت استدلال» هستند، جای خود را به استقراهای عجیب، فردگرایی و خودبنیادی و دیرباوری نسبت به حقایق بین می‌دهند.
و «ماده» که منظور، همان مواد خام استدلال هستند که باید از محتویات حق و به دور از اغراض باشد، به جبهه‌بندی و مقابله با مظاهر و مصادیق حق آلوده می‌شود.
تبدیل و دگرگونی دستگاه محاسباتی، این‌جا عامل تردید است.
بدترین آسیبی که می‌تواند گریبان یک جامعه را بگیرد.
جامعه حضرت علی علیه السلام دچار این مسئله شد و در جایی که عناصر تبیین‌کننده امام از دنیا رفته بودند. این آسیب جدی شد. یعنی عماری نبود. کسی نبود که خط ولی را به جامعه بیاورد و ذهن‌ها را به سمت او هم‌سو کند.
شقاق پدید آمد و خیل عظیمی از صف جداشوندگان که مستقیم نبودند، اشتباه کردند، و از اشتباه اول به اشتباه دوم و سوم افتادند، هیچ کسی هم یارای مقابله با آن را نداشت مگر خود ولی الهی...
شبکه‌ی مؤمن مقاومی دربرابر موج‌های یأس، ناامیدی و تردید لازم است.
که خط ولی را به جامعه بیاورد و قلب‌ها را به سمت نشانه‌های او هم‌سو کند.
«سفیران قدرت نرم» آن کسانی هستند که ریشه‌های کفر و نفاق را از بُن می‌سوزانند!
رویکرد انتقادی لازم هست. اما کافی نیست.
چرا؟!!!
شما
اولین حرفی که می‌شنوی. حرفی است که می‌پذیری و براساس آن باورهای خودت را
شکل می‌دهی. مگر این که قبل از آن مخالفش را شنیده باشی. حتی یک جمله هم
شنیده باشی، مؤثر است!
مثل واکسن. آدم تا واکسینه نشده نسبت به بعضی
بیماری‌ها موضع دفاعی ندارد و حتی آن را جذب می‌کند. ولی پس از واکسینه شدن
نسبت به آن‌ها موضع تهاجمی و دفاعی به خود می‌گیرد.
شاید بارها شده باشد که وقتی حرف جدیدی می‌شنویم، چک می‌کنیم که آیا با حرف‌هایی که تا الان شنیده ایم تناقض و تضادی دارد؟ اگر نداشته باشد جای خودش را پیدا می‌کند و مسالمت‌آمیز کنار بقیه شناخت‌ها می‌نشیند. هیچ مشکلی هم درون آدم اتفاق نمی‌افتد. ولی اگر داشته باشد؛ دیگر معرفت یقینی به حساب نمی‌آید! سؤالی می‌شود که باید بعدا از یکی بپرسم!
نشانه
اولی این است که بعد از چند روز اگر بحثی رخ بدهد همین حرف‌هاست که وی
بازتکرار می‌کند و به عنوان مصالح استدلالش، از آن‌ها بهره می‌برد. ولی
دومی حداقل می‌گوید مطمئن نیستم؛ بگذار ببینم...!
