هر جا بروی دنبالت می‌آید!

همدیگر را گم می‌کنند! یکی از آن جماعت، تک و تنها با سختی خودش را می‌رساند ایران.

هنوز هم دنبالش می‌گردند که «چه شد؟ پیدایش کردید یا نه؟!»
- «معلوم نیست...»

این را دو یا سه هفته قبل در همان زمان پیاده‌روی تعریف می‌کرد. توی این وضعیت همه به خودشان امید می‌دهند که ان‌شاءالله برمی‌گردد! مگر می‌شود «حضرت اباعبدلله» علیه‌السلام هوای زائرش را نداشته باشد؟!! مطمئنّاً برمی‌گردد!

هفته قبل دیدم لباس سیاه پوشیده. یادم رفت بپرسم. امروز دوباره دیدمش. تا آمدم بگویم، دوست دیگر گفت «آره، همون جا تصادف کرد... جا خوردی؟!»

# دانشگاه

# مرگ

# یا اباعبدالله

یا لیتنی کنت معکم فافوز فوزا عظیما

درجه اول راضی شدن است. این که انسان راضی بشود. این که دل همراه بشود. این خودش بهره‌ای از این حرکت عظیم به انسان می‌رساند.
یک مرتبه بالاتر رغبت و خواستن است. این که انسان بخواهد همراه ایشان باشد.

طرف می‌گفت چه می‌شد که ما هم همراه امام حسین علیه السلام و یاران ایشان بودیم؟!
... دید وسط صحرا است. تیزی آفتاب می‌زند. خورشید گویا در میان میدان است و گرما غالب. اندک اندک سایه‌ها قد می‌کشند. وقت نماز شده است. خوب طبق روایات باید نمازی بر پا شود. امام حسین علیه‌السلام فرمودند: «بایست و از ما محافظت کن!» هم ردیف سعید بن عبدالله ایستاد. حتما درون خود می‌گفت: «خوب، اکنون وقت خوبی‌ست برای این که به تکلیف خود عمل کنم و به آرزوی خود دست یابم. واقعا خدا را شکر که امام به من چنین فرموده‌اند...»
- الله اکبر...
نماز جماعت اقامه شد. یک نگاهی کرد به آن سو... دید که سپاهی انبوه در مقابل ایستاده‌اند و خیلی از دشمن نیز به مبارزه آمده‌اند که عرصه را تنگ کنند. دید مثل این که جنگ است. کمانگیری تیری به سمتش کشید. تیر مستقیما به سمت او آمد. این هم که واقعا تیر است!!! دارد می‌آید... تا به خود آمد، جای خالی داده بود... برگشت و دید تیر به حضرت اباعبدالله علیه‌السلام برخورد کرده است. خودش را سرزنش کرد که «چرا چنین کردی؟ از امامت مردانه دفاع کن، حتما بار بعدی می‌ایستم...» ولی تیرهای بعدی و بعدی...
فهمید که گویا من این کاره نبوده ام که...

ما به راحتی می‌گوییم امام حسین، کاش ما با شما بودیم... امام زمان بیا که ما یار تو هستیم. مگر الکی است؟! ما که یک بار هم جرأتش را نداریم «امر به معروف و نهی از منکر» را با «زبان نرم» انجام بدهیم. یک بار هم امتحان نکرده ایم ببینیم چه می‌شود! من خودم را می گویم... آن وقت چطور انتظار داریم که یار امام زمان باشیم؟!

حاج آقا پویا
مسجد امام حسین علیه‌السلام، میدان تیموری
7 محرم 1436
10 آبان 1393

+ مضمون و سیر سخنرانی منعکس شده.
+ صحنه‌ها بازسازی شده‌اند.
+ اسم «سعید بن عبدالله» را از منابع اینترنتی آوردم. یادم رفته که چه نامی مطرح شد.
+ 10 ام محرم: یا لیتنا کنا معکم... ولی نه اون جوری!

# امر به معروف و نهی از منکر

# یا اباعبدالله

چی از این بهتر؟!

بی‌کاری است دیگر. یک دفعه حس کنجکاوی‌ات گل می‌کند که ببینیم این درِ صنایع کجا می‌شود؟! خیابان‌ها باریک و باریک‌تر می‌شوند. از بغل سلف خواهران سر در می‌آورم! آن ورتر چند تا پای ثابت هیأت میثاق را می‌بینم. یکی از رفقا خفه‌مان کرده با این «...»! یک فایل هم نداده که ببینیم چی هست اصلا این بنده خدا!!! دعوت می‌کند که ساعت 6:30 فلان جا باش برویم. قطعا نمی‌رسم؛ با افسوس جواب خیر می‌دهم...

یک ساعت بعد از نمار وقتی دارند همه سینه می‌زنند می‌روم مسجد. مجلس امام حسین (علیه السلام). هیأتی جمع و جور که تهش صد و پنجاه، شصت نفر سینه می‌زنند و گریه می‌کنند. هیئت خودمانی است. ساده و بی‌ریا! الحمدلله...

شام هم می‌دهند!! باز آشنا و رفیق می‌بینم! گله دارد که «چرا چراغ خاموش می‌آیی و می‌روی؟!» از بار قبلی می‌گوید. تازگی‌ها بی‌کار هم شده است. خودش که می‌گوید «اخراجم کرده‌اند...» یعنی با مسئول اصلی پیشین خداحافظی کرده‌اند. این عزیز ما هم لنگ در هوا شده است!! رفیقِ رفیقِ ما هم که ول نمی‌کند، یک‌بند تیکه حواله‌مان می‌کند!

شب دوم شام محرم؛ غذا را نمی‌خورم. دلم به راه نبود آخر. رزق دیگری بود انگار. در راه خودش آمد گفت «غذا را بده من برای شام...» چی از این بهتر؟!

# برادر

# یا اباعبدالله

سلام بر حسین

هنوز از عمق وجودمان حتی در شهر تهران «سلام بر حسین» می‌جوشد!

یکی دو روز مانده...

+ عکس برای 4 روز پیش...

# یا اباعبدالله